Mama Fockelien

Wij willen wel een kindje… dit spraken mijn man en ik naar elkaar uit rond de kerst van 2015. Nou wil ik wel eens vaker wat, een nieuwe tas, op vakantie, uitslapen. Maar dit willen is toch net even anders.

Ik heb altijd geweten dat ik graag moeder wil worden. Altijd aan het oppassen op buurkinderen en nichtjes. Drie jaar een opleiding gedaan in de pedagogische richting. Ja het was wel duidelijk dat ik graag kinderen wilde.

Toen ik mijn man ontmoette en dat wat serieuzer werd was al snel duidelijk dat hij ook graag kinderen zou willen in de toekomst. Het liefst elf zei hij, dan had hij zijn eigen voetbalelftal.

Soms hadden we het er wel eens over maar dat was altijd voor later. Toen vrienden kinderen kregen hadden we het er wat vaker over. Toch was het standaard dat als we na een verjaardag in de auto stapten we allebei blij waren dat we met z’n tweetjes naar huis gingen.

Toen we ons huis kochten kregen onze plannen toch iets concrete vormen. We kochten een huis met maar liefst zes slaapkamers en wisten het zeker, hier gingen we van een stel naar een gezin.

Tijdens de feestdagen hebben we het steeds vaker over hoe leuk het zou zijn om met z’n drieën te zijn en begin 2016 besluiten we er voor te gaan.

Tijdens de eerste paar maanden gebeurd er niks. Uiteraard vind ik het jammer maar ach, dat is bij wel meer mensen zo, het komt vanzelf wel goed. In de zomer maanden begin ik toch wel een beetje te balen…wat duurt wachten toch lang!

We gaan eind augustus op vakantie en denken, nu komt het vast goed. Veel uitrusten, bijkomen en ontspannen. Dan zien we in Nederland wel weer verder.

Helaas ook aan de andere kant van de wereld word ik niet zwanger.

Gelukkig vind de huisarts het nu ook lang duren en mogen we naar het ziekenhuis. Daar zegt de assistente; “Maak je geen zorgen, de meeste stellen die hier komen worden gerustgesteld en zijn daarna snel zwanger.” met die opmerking hang ik op en denk: daar horen wij vast bij.

Vol spanning zitten we in de wachtkamer. Een lange vragenlijst is ingevuld en we zijn benieuwd wat de arts te vertellen heeft. Gelukkig hebben we een enorm lieve arts die ons ook gerust stelt. Mijn echo ziet er goed uit en we moeten allebei bloedprikken. Mijn man moet een zaadonderzoek laten doen, we zullen over twee weken gebeld worden met de uitslagen.

Vol vertrouwen wandelen we in de herfstzon naar huis en lachend zeggen we tegen elkaar; ja het valt vast allemaal wel mee!

Twee weken later word ik op het afgesproken tijdstip gebeld. Goedemiddag mevrouw, ik wil u graag vertellen dat uw uitslagen allemaal goed zijn zoals we al dachten. Voor de uitslagen van uw man wil ik toch graag even een afspraak maken….” Even denk ik dat ik haar verkeerd heb verstaan maar terwijl de dokter verder praat besef ik me….dit is niet goed.