Mama Fockelien

Met een hoop papieren, nog meer vragen en vol emoties vertrekken we uit het UMCG. We zijn er allebei even stil van.

Voordat we begonnen aan dit traject hadden we afgesproken dat we sowieso een kindje van ons samen wilden en niet van een donor of adoptie.

Door de cijfers die de arts ons nu vertelt heeft lijkt het er op dat we hier toch opnieuw over na moeten denken.

We doen enorm veel research en praten veel. Met z’n twee maar ook met ouders en vrienden.

Ondertussen moet mijn man nog voor een aantal onderzoeken naar Groningen om te kijken waar de oorzaak ligt.

Al sneller dan verwacht is het maart en rijden we weer samen naar het UMCG, de tweede van velen zo zal blijken.

We voelen ons al wat meer op ons gemak op de afdeling. Het is een mooie wachtkamer die zowaar “gezellig” aandoet. Ronde tafels met gemakkelijke stoelen, de tijdschriften die er liggen zijn veelal gericht op fertiliteitsproblemen en zeer informatief.

De dames achter de balie zijn altijd super vriendelijk en opgewekt en er is een lekker warm kopje koffie op de vroege ochtend.

Als we geroepen worden door onze arts zien we al een lach op haar gezicht. Ze neemt ons mee naar haar spreekkamer. Ze begint meteen te praten….de uitslagen zijn goed! Er zijn nu toch een aantal goede zaadcellen gevonden en deze lijken geschikt voor een ICSI behandeling. Onze beslissingen wat betreft donoren komt dus niet meer ter sprake.

Voor de onderzoeken hadden wij extra goed op ons eten en alcoholinname gelet, of dit effect heeft gehad weten we niet maar we zijn enorm blij en opgelucht dat deze uitslag er is. Meteen gaan we verder met wat ons nu te doen staat. Er zijn eigenlijk twee actiepunten waar we mee aan de gang kunnen.

Het eerste punt is dat ze een proefbehandeling willen doen met nieuwe zaadcellen. Dit houdt in dat ze de cellen helemaal prepareren alsof er een bevruchting gaat plaatsvinden om te kijken of ze dit overleven.

Het tweede punt is dat ik zo fit mogelijk moet worden en dat betekend afvallen. Eigenlijk alles is helemaal goed maar de arts wil graag mijn gewicht omlaag hebben voor we verder gaan met behandelen.

Ondanks dat het dus super goed nieuws is, is er wel werk aan de winkel. Opgelucht en gemotiveerd gaan we weer naar huis.

Ondanks dat de oorzaak dus niet bij mij ligt betekend dat niet dat ik er niks voor hoef te doen. De behandelingen zullen grotendeels op mij neer komen en die werken nou eenmaal beter in een gezond lijf. Gelukkig rook ik al jaren niet meer en kan ik ook prima zonder alcohol. Een vriendin die diëtiste is wordt gebeld en van haar krijg ik zeer bruikbare tips. Ook schrijf ik me in bij de sportschool waar ik vanaf dat moment twee keer per week te vinden ben.

Motivatie is wel eens ver te zoeken maar als dit je niet motiveert weet ik het ook niet meer.