Terug uit Amerika! We hebben een heerlijke relaxte vakantie gehad en zijn goed uitgerust.
Helaas komt door het reizen en tijdsverschil mijn cyclus niet helemaal goed weer op gang dus we moeten een paar weken langer wachten.
Eindelijk is het moment daar en mogen we aan ronde 1 beginnen.
De medicijnen liggen me al weken aan te kijken in de koelkast en ik kan niet wachten om aan de slag te gaan. Niet dat ik nou zin heb om mezelf injecties te geven maar dan gebeurt er tenminste wat.
Vol goede moed begin ik weer aan een ronde echo’s. Helaas schiet het echter totaal niet op. De cellen blijven heel klein en er lijkt niks te groeien. Dit zorgt uiteraard voor de nodige stress bij mij wat ook niet helpt bij de groei. Bij de 10e echo zegt de arts dat we nog 1 echo gaan doen en dan stoppen. Het lijkt er op dat er niks gaat komen en we kunnen niet onbeperkt echo’s laten maken.
Daarbij komt dat het natuurlijk ook best veel van mij vraagt. Om de dag maken we een echo waardoor ik altijd tussen zeven en half acht in de auto zit. Ook op mijn vrije dagen, ook in het weekend.
Volgens de arts is dit gewoon pech hebben en kunnen we geen oorzaak aanwijzen. Het kan een combinatie zijn van reizen, tijdsverschil, stress en gewoon domme pech.
Het komt vaker voor dat er een maand geen eicel groeit maar ik heb nu de pech dat we dat op de echo’s zien.
Ook op echo elf is niks te zien en we besluiten om nu te stoppen. Een lastige beslissing maar als ik goed nadenk kan ik me er wel in vinden. Als er nu al iets zou gaan groeien hoe gezond is die cel dan?
Heel jammer maar we hebben nu al zolang gewacht, daar kan nog wel een paar weken bij.
De cyclus is inmiddels abnormaal lang en op dag 50 stort ik redelijk in. Het is me allemaal teveel en ik wil gewoon weten waarom er niks gebeurt in mijn buik. Floris vindt nu ook dat het niet langer kan en samen besluiten we de dokter te bellen. Gelukkig vinden die het nu ook wel erg lang duren en we maken een afspraak om na het weekend een echo te laten maken om te kijken wat er aan de hand is.
De echo dag breekt aan en ja hoor er is wat bloedverlies. We gaan toch maar naar het ziekenhuis en daar is nu een prachtig groot blaasje te zien. Even overweegt de arts om hier iets mee te doen maar door de onregelmatige cyclus en het bloedverlies durft ze het niet aan.
Wij vinden dit ook niet zo’n goed idee, afwachten dus of dit doorzet. Als het doorzet mag ik opnieuw een afspraak maken maar dan voor de echte eerste echo van deze ronde.
En ja hoor het zet door! Of het nou komt dat ik geruststelling heb gehad, alle emoties even op waren, geluk, geen idee maar ik ben nog nooit zo blij geweest met iets waar de meeste mensen een hekel aan hebben 😉
Mama Fockelien 
Plaats een reactie