Mama Fockelien

Eindelijk, eindelijk kan het echt beginnen!!

Op 20 december heb ik mijn eerste echo en 22 december de tweede. Op beide is helaas nog niks te zien. De arts stelt me gerust en zegt dat dit heel normaal is voor dit stadium van de cyclus. We hebben op 25 december de volgende echo en voor mijn gevoel veranderd er niks in die tussentijd.

Relaxed gaan we dus eerste Kerstdag weer naar Groningen. We kletsen gezellig met de arts terwijl zij de echo maakt. Midden in een zin roept ze ineens JA!! Ik zie er één!

Verbaasd kijken we naar het scherm en inderdaad, we zien een mooie grote eicel.

De cel is nu 10mm groot en dit is een heel goed begin. Wat een prachtig kerstkado.

Een nieuwe afspraak voor woensdag en ja hoor de cel is nog groter. 12 mm inmiddels dus geheel volgens verwachting gegroeid.

Floris heeft vakantie dus die kan deze week mee. We kunnen het allebei niet bevatten wat we op het scherm zien. Eindelijk ziet het er helemaal goed uit.

We mogen nu geen groei meer missen dus ik wordt op vrijdag opnieuw op de agenda gezet die eigenlijk al vol zat.

Donderdag vliegt voorbij en voor ik het weet is het vrijdagmiddag en rij ik vanuit mijn werk weer naar het UMCG. Deze keer alleen omdat het dus midden op de middag is. Ik kom weer bij mijn super enthousiaste arts die vol vertrouwen de echo start.

De cel moet nu 14mm zijn om te mogen beginnen met de hormonen. Ze kijkt en meet…13.99mm. Deze arts houdt van aanpakken en meet vanuit een iets andere hoek.

Ja hoor, 14.2mm! Enigszins in schok dringt het nieuws tot me door. Het gaat gebeuren deze maand.

De arts noteert welke spuiten ik wanneer moet zetten en we maken een nieuwe afspraak voor zondag, oudejaarsdag. Wat zou dit een mooie afsluiting van het jaar zijn.

Ik moet als ik thuis kom meteen twee injecties zetten. Iedereen waarschuwde me van te voren dat dit geen pretje is. Nu valt het mij enorm mee. Ik vind het niet erg om mezelf te prikken, op het moment dat ik het medicijn inspuit voelt het wat branderig dat is niet heel fijn. De prikken werken goed door en ik voel vanalles gebeuren in mijn onderbuik.

De volgende ochtend weer twee spuiten en op zondag nog één.

Van alle spuiten krijg ik kleine blauwe plekken en voelt mijn buik behoorlijk beurs aan als ik er tegenaan kom.

Aan bijwerkingen merk ik niet heel veel alleen dat ik enorm moe ben. Je lichaam gaat natuurlijk als een gek aan het werk door de hormonen dus dat is niet heel gek.

Op oudejaarsdag rijden wij gespannen weer naar Groningen. We hebben een andere arts dan afgelopen week. Deze had ik nog niet weer gezien na de lange mislukte cyclus dus ook zij is blij mij nu weer te zien met betere resultaten.

We beginnen weer met de echo en ik kan het bijna niet geloven…18mm groot. We mogen de punctie plannen!

Er wordt bloedgeprikt en ik wordt ingepland om op 2 januari terug te komen voor de punctie. Één belangrijke injectie moet nog gezet worden. Pregnyl moet om exact 23u ’s avonds ingespoten worden om het eitje zo klaar te maken voor de punctie.

Dit moet precies 32uur voor de punctie plaatsvinden en is dus van groot belang dat dit op tijd gebeurt. Gelukkig hadden we niks gepland voor de jaarwisseling.

Deze brengen we dus met zijn twee door op de bank in onze eigen bubbel. Om precies 23u heb ik de spuit klaar en kan ik deze zetten.

We blijven nog een uurtje wakker en hopen dat alles goed groeit.

Met veel goede hoop en slechts 2 slokken champagne luiden we het nieuwe jaar in.