Mama Fockelien

De eerste ronde is mislukt. Het is letterlijk even slikken en weer door gaan.

We hebben een duidelijke uitleg van onze dokter gekregen over wat er mis is gegaan en dat we daar absoluut niks aan kunnen doen. Ook dit is simpel weg domme pech hebben.

De weken gaan snel voorbij en de nieuwe cyclus dient zich weer aan.

Iets minder enthousiast beginnen we toch aan een nieuwe ronde.

De echo’s beginnen zoals altijd weer vroeg op de dag en ik maak weer flink wat kilometers op de A28.

Gelukkig is het goed te combineren met de tijden van de winkel dus ik kan vaak gewoon doorrijden vanuit het UMCG.

Doordat de vorige keer er een afwijking vast gesteld is bij de embryo vind ik het nu toch wel spannender dan de vorige maand. De artsen verzekeren me elke afspraak weer dat er echt niks aan te doen was en dat het soms nou eenmaal zo gaat. Uiteraard waren we van te voren ook gewaarschuwd dat het misschien niet in één keer zou lukken.

Bij de derde echo is het blaasje 12mm, we gaan dat weekend naar Amsterdam en de arts denkt dat dit weekend rust ons goed zal doen. Ik kom maandags terug en ja hoor een mooie 16mm. Dit betekend dat ik direct maandag weer mag beginnen met prikken. Dinsdag prik ik ook twee spuiten leeg in mijn buik en merk ik dat ik er deze ronde best veel last van heb.

De hormonen gieren door mijn lijf en er zijn een soort rare krampen onderin mijn buik.

Woensdag mag ik weer komen en verwacht ik dat het blaasje genoeg gegroeid is.

Ik vertel de arts dat ik zoveel last had deze keer en ook zij is benieuwd wat er dan gebeurd. Als ze het scherm aanzet zien we het eigenlijk allebei meteen….het blaasje is gegroeid tot 25mm! Dit is dus veel meer dan de verwachtte 2mm dus lachend zegt de arts dat ze het wel snapt dat ik wat klachten had.

We spreken af hoelaat ik de Pregnyll mag prikken en vrijdag om half negen gaan we weer een nieuwe punctie doen.

Enigszins ontspannen vertrekken we vrijdag op tijd naar Groningen en hebben het best gezellig in de auto. We weten inmiddels wat ons te wachten staat en zijn mooi op tijd in de wachtkamer. We mogen al snel meelopen en ons klaarmaken voor de punctie.

Als het prikken klaar is kunnen we weer op een schermpje meekijken in het lab. Lijkt me voor de laborant ook geen pretje dat al die wensouders met je meekijken via een schermpje hoe jij je werk doet.

Na een paar minuutjes zegt de verpleegkundige naast mij voorzichtig “het ziet er nog niet zo goed uit”.
Ze loopt even weg om het na te vragen maar komt dan terug met de bevestiging.

Er is geen eicel gevonden in het blaasje. Het kan zijn dat deze er nooit in gezeten heeft of dat deze geknapt is bij het prikken.

We worden allebei overvallen door verdriet en ook de arts en verpleegkundige hebben de tranen in hun ogen staan.

Al vrij snel mag ik aankleden en kunnen we naar huis. Ook nu weer vertelt de arts dat dit domme pech is….voor alsnog lijken we dus elke complicatie uit het boekje afgaan.

Onverrichte zaken naar huis dus en weer wachten tot een nieuw cyclus.