Mama Fockelien

Met nog meer spanning beginnen we aan ronde drie. Ik heb eigenlijk geen verwachtingen meer omdat er elke keer wel iets mis gaat.

Toch proberen we hoop te houden en gaan de echo’s weer voorspoedig.

Omdat we steeds beter kunnen inschatten hoe de cyclus verloopt zijn er deze ronde minder echo’s.

Wederom lijkt er een goede cel te groeien en onder invloed van de medicatie groeit het volgens het boekje.

De punctie wordt gepland en ook dit weten we inmiddels hoe het gaat. We worden al echte experts.

Als we worden opgehaald blijkt de verpleegkundige van de dag dezelfde naam als ik te hebben. Als dit geen gelukt brengt!

Ik heb nog steeds in mijn hoofd hoe het vorige keer ging en heb het gevoel dat deze keer ook niks zal zijn. De sfeer is ontspannen en we kletsen wat over hoe bijzonder het is dat we hetzelfde heten en hoe we aan de naam komen.

De arts prikt en het doet weer gemeen pijn. Ze prikt aan de linkerkant net als de vorige keer en deze kant is duidelijk gevoeliger dan de rechter.

Terwijl de naald er uit gehaald wordt zegt de arts: “oh, oh” Nu is dit natuurlijk geen goed teken en het blijkt dat ze door een bloedvaatje geprikt heeft waardoor het enorm bloed. Alles wordt naar het lab gebracht en de arts is druk bezig het bloeden te stelpen.

Het duurt weer lang voordat we iets horen uit het lab. Ik kijk Floris aan en zeg zie je wel, er is weer niks. De verpleegkundige vind het ook lang duren en gaat vragen hoe het gaat.

Net als ze willen zeggen dat er niks gevonden is lijkt er toch wat te zitten en na een paar minuten komt door de intercom: “We hebben ‘m hoor!”

Opgelucht halen we adem en ik mag me weer omkleden. Dit moet liggend in verband met de bloeding en dat is nog best een uitdaging.

Floris mag zijn deel doen en na bijna drie kwartier wachten krijgen we dan eindelijk te horen dat ook dat goed is. Het is enorm druk op de afdeling daarom duurt het allemaal wat langer legt de arts uit.

Na twee dagen worden we gebeld door de verpleegkundige. Ook nu verwacht ik weinig en als zij enorm vrolijk haar naam zegt denk ik; nou dat is niet zo aardig om zo blij te zijn en slecht nieuws te brengen. Dan dringt het langzaam door wat ze vertelt….we mogen komen voor een terugplaatsing! Door het dolle heen bel ik mijn leidinggevende dat ik vandaag niet kom werken.

Nog even snel douchen en dan naar het ziekenhuis. Mijn moeder brengt ons zodat ik niet op de weg hoef te letten. We zijn al snel aan de beurt en met een heel klein slangetje wordt de embryo ingebracht. Op een uitwendige echo kunnen we meekijken, dit is wel eens fijn voor de verandering na alle inwendige echo’s. En ondanks dat we amper wat zien is het toch een bijzonder moment.

We staan binnen 15 min weer buiten en mogen naar huis.

Theoretisch gezien ben ik nu zwanger, het moet alleen nog “even” negen maanden blijven zitten. Eerst koffie met gebak!

Ik moet de komende weken nog drie keer spuiten zetten om de innesteling te bevorderen en het vooral rustig aan doen. Over twee weken mogen we een test doen.

Begin van de tweede week begin ik wat bloed te verliezen. Enigszins in paniek bel ik met de poli. Zij verzekeren mij dat dit erbij hoort en ik gewoon rustig moet afwachten. Een paar dagen gaat het zo door tot het ineens wel heel veel bloed is. Ik bel weer met het ziekenhuis en krijg bevestigt wat ik eigenlijk al wist….het is niet gelukt. De embryo wordt afgestoten en zal ik verliezen. Ook deze ronde is mislukt.