Mama Fockelien

In de vakantie ben ik al begonnen aan de pil en vrij snel nadat we terug zijn begin ik met een nieuw medicijn. Ik moet dit elke dag prikken rond dezelfde tijd en op die manier mijn eigen cyclus stil leggen. Het is natuurlijk de bedoeling dat er zoveel mogelijk eitjes rijpen en dat gebeurt in een normale cyclus niet. Elke ochtend om half acht gaat mijn wekker en haal ik een spuit uit de koelkast. Het prikken heb ik nooit spannend gevonden maar is nu echt routine geworden. Ik weet precies hoelang ik er mee bezig ben elke ochtend.

Na twee weken prikken mag ik komen voor een echo. Ook dit is nog steeds routine en de arts is tevreden met de hoeveelheid eitjes. Er zitten genoeg om verder te mogen dus ik krijg er een medicijn bij. Dit moet ik zelf mengen en is een wat onhandige hoeveelheid. Ik hang een schema op in de keuken en ga elke ochtend weer aan de slag. Na vijf dagen weer een echo en blijkt dat het niet voldoende gedaan heeft. De eitjes zitten er wel maar zijn nog niet klaar voor de punctie.

De dosis wordt opgeschroefd en na twee dagen moet ik terug komen. Ondertussen gewoon door prikken en vitamines blijven slikken. Deze ronde ook zeer trouw tarwekiemolie genomen (op aanraden van mijn lieve vriendin) dus het is ‘sochtends een heel rijtje af maar dan moet het goed komen toch? Na twee dagen blijkt het inderdaad voldoende en plannen we de punctie in.

Gelukkig is mijn werk extreem flexibel en komt het erg goed uit gezien ik al een dag vrij zou zijn. Ik ben totaal niet nerveus voor de punctie en vergeet deze keer de Pregnyll niet! (Dankzij drie wekkers en twee appjes)

De punctiedag begint en mijn vader haalt ons op. Ik mag namelijk niet rijden naderhand omdat ik een soort morfine infuus krijg. We zijn ruim op tijd en moeten nog even wachten. Floris mag deze keer eerst en vertrekt naar het inmiddels bekende kamertje. Niet lang erna mag ik me ook melden en lopen we samen de behandelkamer in.

Het infuus moet eerst gezet worden en normaal ben ik heel makkelijk te prikken. Tot vandaag, twee verpleegsters die drie keer mis prikken. Ik denk dat het komt omdat ik niks heb mogen eten of drinken en het inmiddels al half twaalf is. Ik moet met mn handen in een bak water en de arts wordt erbij gehaald. Gelukkig prikt die in mijn hand in één keer goed. Het infuus zit er in en het gebruikelijke schoonmaken en voorbereiden begint. Ik klets wat met de verpleging en ben nog steeds niet gespannen. De verpleging legt uit dat het infuus straks aan gaat en het een beetje voelt alsof je een wijntje teveel gehad hebt. Ik blijf dus wel wakker maar er niet helemaal bij. Ze zet ‘m aan en dat is inderdaad precies wat ik voel. De arts kan dus beginnen. Bij de eerste prik denk ik nou dit doet niks qua pijnstilling maar besluit mijn mond maar te houden. Als ze aan de linkerkant begint hoor ik “oh oh” en daarna iets over een witte broek. Ik denk goh in Amerika dragen de artsen blauw, ook dit hou ik maar even voor me. Ik merk intussen wel dat er wat drukte is ontstaan om mij heen maar niet wat er aan de hand is. De verpleging blijft rustig tegen me praten en laat niks merken.

Dan is de punctie klaar en legt de dokter uit dat ze twee vaten geraakt heeft. Alles blijkt onder het bloed te zitten (vandaar de witte broek) en moet goed schoongemaakt worden. Gelukkig niet gehecht. En dan komt de laborant binnen.

“Ik heb slecht nieuws, we hebben geen zaadcellen” alles gaat nog wat langs me heen maar dit snap ik. Floris moet direct mee naar het lab en opnieuw. Ik mag naar de uitslaapkamer en eindelijk wat eten.

Samen met mijn vader wachten we in de uitslaapkamer. Het lijkt uren te duren maar er wordt goed voor ons gezorgd met koffie, koek en soep. Uiteindelijk komt de laborant terug met goed nieuws. Er is in ieder geval één gevonden en ze zijn hoopvol dat er meer zijn.

We mogen eindelijk naar huis waar ik alleen maar wil slapen. Einde van de middag worden we gebeld dat ze drie eicellen hebben bevrucht en dat er drie onbevrucht zijn ingevroren. Zondag mogen we komen voor een terugplaatsing.

We mogen nu wel met zijn tweetjes en de terugplaatsing gaat goed. Wel krijgen we te horen dat de andere twee embryo’s niet geschikt zijn om te bewaren. Het hangt dus van deze ene af.

Eenmaal thuis voel ik me niet lekker en heel moe. De buikpijn die ik voel hoort er bij maar is wel erg vervelend. Met het uur voel ik me zieker worden en dit blijft ook maandag en dinsdag zo. Woensdag wordt het iets beter en donderdag kan ik weer aan het werk. Het lange wachten kan weer beginnen!

Zal dit het allemaal waard geweest zijn?