Na een paar dagen op de bank ga ik weer aan het werk. Het vliegt voorbij maar ik weet inmiddels dat de tweede week altijd het langst duurt. Ik ben nog steeds erg moe maar wijdt dat aan wat er allemaal gebeurd is rondom de punctie.
Maandagochtend ben ik altijd vrij en halverwege de ochtend overspoeld mij ineens een gek gevoel, een drang om te testen. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gehad maar niet zoals nu. Ik pak een test en…..zie een minuscuul streepje verschijnen. Het is halverwege de ochtend èn een week te vroeg. Bovendien heb ik voor de punctie een medicijn met hcg gespoten en kan dit nog in mijn lichaam zitten.
We testen de hele week en ja hoor elke keer positief. Het is moeilijk onze mond te houden maar het lukt. Zondagavond gaan we naar mijn ouders en eindelijk durven we het hardop te zeggen….we krijgen een baby!
Maandags bellen we het ziekenhuis en na 3 weken mogen we komen voor de echo. Deze weken duren nog veel langer dan de wachtweken. Eindelijk mogen we weer naar het UMCG en zijn we op van de zenuwen. De arts begint met de echo en na een paar seconden zien wij een prachtig hartje kloppen. Er is geen reden om ons onder behandeling te houden dus dit was ook meteen ons laatste bezoekje voorlopig. Blij maar toch ook met een traan lopen we naar de auto. Een route die we met onze ogen dicht kunnen lopen en nu wellicht voor het laatst afleggen.
Twee weken later mogen we naar de verloskundige, hoewel ik zin heb in de echo heb ik geen zin dat een nieuw persoon zich met ons gaat “bemoeien”. Ze verloskundige blijkt super aardig en we beginnen met een echo.
Ze moet even zoeken maar heeft dan duidelijk beeld. Het kindje is een heel stuk groter maar ligt enorm stil. Ze maakt nog een echo en dan stort de hele wereld in. Het hartje klopt niet meer. Er komt geen baby meer.
In stilte horen we het verhaal aan en krijgen de helft niet mee. Overladen door verdriet gaan we naar huis en blijven een week in onze cocon. Dan mogen we naar de gynaecoloog om de opties te bespreken. We besluiten om niet in te grijpen maar af te wachten.
De feestdagen zien er ineens heel anders uit maar zorgen ook voor rust. Oud&Nieuw vieren we met zn tweetjes in een prachtig hotel en we proosten op een mooi nieuwjaar.
Ook nu wordt ons geduld op de proef gesteld want het duurt maar liefst een maand voordat er iets rommelt. Mijn lieve leidinggevende stuurt me naar huis en einde van de middag begint een heuse bevalling. Op 3 januari nemen we samen afscheid van ons kindje en deze zwangerschap.
Mama Fockelien 
Geef een reactie