Mama Fockelien

Mijn lieve beste vriendinnetje zei laatst tegen mij; ik heb de oude Fockelien gemist. Eigenlijk schrok ik daar best van. Ben ik dan zo veranderd het afgelopen jaar? Maar als ik terug kijk denk ik van wel.

Er is zoveel gebeurd en er zijn zoveel medicijnen geslikt en gespoten dat het haast niet anders kan dan dat je daardoor verandert.

Ik denk dat veel mensen het onderschatten hoe zwaar een fertiliteitstraject is. De eerste zes maanden van het jaar 2018 deden wij het MNC traject. Dit betekende dat mijn cyclus in de gaten gehouden werd. Iedereen weet dat een cyclus ongeveer vier weken duurt, hierbij moesten de eerste twee weken nauwlettend in de gaten gehouden worden. De andere twee zit je in spanning of het gelukt is. Dit betekent in de eerste twee weken om de dag naar het UMCG om een echo te laten maken. Ook in het weekend, ook op zondag, ook op feestdagen. Om de dag.

Nu is Groningen niet het einde van de wereld en voelt het voor mij steeds korter maar het is wel zes maanden lang, elke maand twee weken op en neer rijden. En die afspraken zijn natuurlijk niet op een lekkere uitslaap tijd, nee die zijn rond acht uur sochtends waardoor je zo de spits in rijdt. De zondagen dat wij om zeven uur in de auto stapten zou ik niet durven gokken.

Op een gegeven moment kwamen daar de prikken bij. Ik vond het totaal niet eng of vervelend gewoon iets wat moest gebeuren. Alleen ook die moesten op tijd gezet worden. Ik heb ze altijd zo laat mogelijk voor het werk aan gedaan zodat ik op mijn vrije dag een beetje kon “ uitslapen”. Wij maakten thuis altijd grapjes dat ze dat expres sochtends vroeg doen zodat je alvast kan wennen aan een babyritme.

De hormonen op zich merkte ik behalve wat lichamelijke ongemakken niet veel van. Wel was ik soms thuis onredelijk, dat ik dan zelf ook doorhad maar toch deed. Met wat navraag kwam ik er achter dat het soms wel aan mijn humeur te merken was. Ik was wat korteraf en vooral heel snel moe wat natuurlijk ook niet helpt. Ik denk ook dat ik nog nooit zoveel gehuild heb als het afgelopen jaar. Om wezelijke dingen maar ook omdat mijn boodschappen niet in één keer op de band pasten bij de supermarkt, of omdat iemand een grapje maakte die serieus werd opgevat. Gelukkig kon Floris het allemaal relativeren en probeerde die me dan weer aan het lachen te maken.

Toen het MNC stopte hielden we pauze, eigenlijk besefte ik me toen pas dat ik me toch wel heel anders voelde. In die maanden werd ik weer mezelf, alles voelde weer als vanouds en ik huilde nergens meer om. (Nou ja ik kon me weer vertonen in de supermarkt)

Toen we begonnen aan ICSI2 dacht ik dat het bijna hetzelfde zou zijn maar dan met meer medicatie. Dat was in grote lijnen ook zo maar meer medicatie betekende ook meer bijwerkingen. Mijn buik zette op, alles voelde gespannen aan en de vermoeidheid was terug. Ook de emoties kwamen weer harder binnen. Natuurlijk kan je dat goed verbloemen maar de mensen die dichtbij staan hebben af en toe wel geduld moeten hebben. Ook elke dag zo vroeg prikken en de ritjes naar Groningen begonnen weer. Door alle vermoeidheid en het vroege opstaan moesten er soms dingen worden afgezegd en was plannen lastig. Ook dat is niet altijd leuk en vraagt om begrip van de omgeving.

Gelukkig zijn wij gezegend met hele lieve familie en vrienden. Natuurlijk waren we al heel close maar hierdoor juist nog meer. Ik heb het enorm getroffen met een werkgever die alle begrip heeft en mij zoveel tijd en ruimte geeft als ik nodig heb, en soms zelfs meer dan dat.

Het contact is met sommige mensen ook minder geworden, misschien hierdoor, misschien ergens anders door. Maar dat dit een mega test voor je relatie en vriendschappen is dat is wel duidelijk. Die, denk ik, vaak onderschat wordt. Want ook al zijn wij degene die alles moeten ondergaan, het heeft zeker invloed op de omgeving. Inmiddels voel ik me weer mezelf voor zover dat mogelijk is en proberen we alles weer te doen wat we eerder ook deden. Maar dan met net iets meer tijd voor elkaar, onze vrienden en leuke dingen.