Mama Fockelien

Op 3 januari is het definitief over. We bellen met de gynaecoloog en ik mag een paar dagen later komen. Er wordt een echo gemaakt en ik heb een goed gesprek met haar. We spreken af wanneer mijn lichaam weer “normaal” moet zijn en zo niet dan moet ik aan de bel trekken.

Het duurt iets langer dan gemiddeld maar na een aantal weken lijkt alles weer normaal. Dit is ook het moment dat ik een telefonische afspraak maak met onze arts in het UMCG. Dezelfde arts die de punctie gedaan heeft, dat is nu onze hoofdarts, Dokter van Veen. Zij vindt het natuurlijk vreselijk voor ons maar kijkt ook vooruit. We mogen in principe direct door gaan als we willen. Dit hadden we niet verwacht en we moeten er even goed over nadenken. Er zijn veel voors en tegens maar uiteindelijk zegt ons beide gevoel, doen!

Wel besluiten we meteen zo min mogelijk mensen in te lichten. Niet omdat we de steun niet willen maar elke keer ons verhaal vertellen voelt zwaarder. Het verdriet delen als het misgaat is fijn maar ook pittig. We willen nog even in onze eigen bubbel blijven en dit voor ons houden. Er worden nog geen tien mensen ingelicht die dichtbij ons staan of het ivm werk moeten weten en daar laten we het bij.

We plannen een reeks afspraken en een bak vol medicijnen. Je zou bijna vergeten hoeveel dat is en beginnen weer opnieuw. Gelukkig zijn er nog eicellen ingevroren dus geen punctie èn geen naalden deze keer! Ik moet wel flink wat pillen gebruiken om mijn eigen cyclus, die dus net weer gestart is, stil te leggen. Alles gaat volgens het boekje en eind februari zitten we samen weer in spanning. Zouden de eicellen goed ontdooid zijn?

Op zaterdagmiddag 2 maart komt het verlossende telefoontje. Van de drie cellen zijn er twee goed ontdooid en bevrucht. Dit is statistisch gezien een enorm goede score. Die avond heb ik een personeelsfeest en dat biedt de nodige afleiding. Los van de twee wekkers voor medicijnen denk ik er de hele avond niet aan en kan ik heerlijk ontspannen.

De volgende ochtend hoeven we pas rond de lunch in Groningen te zijn dus we kunnen nog even uitslapen. Het vertrouwde rondje wordt afgelegd en de dokter vertelt wat een mooie embryo dit is. Ik denk ondertussen; ja dat zal wel. En merk dat ik er weinig vertrouwen in heb. Het terugplaatsen is altijd zo gebeurt maar is deze keer toch confronterender. Ik ga in mijn hoofd steeds terug naar vorig jaar en moet mijn tranen inhouden. Snel weer naar huis en het lange wachten kan beginnen. De medicatie vier keer per dag blijft voorlopig dus we halen nog maar wat extra bij de apotheek. Alle schema’s worden ingevuld, duimen gekruist en gebedjes gedaan. Het worden twee lange weken!