Mama Fockelien

De week kruipt en vliegt voorbij. De ene dag lijkt eeuwen te duren terwijl het dan ineens weer weekend is. Floris viert zijn verjaardag en we houden dat rustig. Door de medicatie hou ik enorm veel vocht vast dus ik baal dat niks goed past en dat ik geen wijntje mag drinken om het te vieren. Gelukkig neemt mijn vader een lekkere rode wijn zonder alcohol mee uit Duitsland. Het wordt een gezellige avond en niemand heeft door dat het geen echte wijn is wat ik drink.

De volgende ochtend begint het te kriebelen. Ik heb er weinig vertrouwen in maar er spookt steeds door mijn hoofd:….de vorige keer wisten we het nu al. Ik waag er een testje aan en die is positief. In tranen maak ik Floris wakker en samen zitten we in stilte op bed naar de test te kijken. Zou het dan echt? Hebben we zoveel geluk?

’s Avonds gaan we naar vrienden en kunnen we maar met moeite onze mond houden. Die week test ik elke dag, net als de vorige keer. En elke dag wordt de streep dikker en donkerder. Het weekend komt er weer aan en we besluiten mijn ouders in te lichten. Ook zij zitten in shock aan tafel. Het is gewoon weer gelukt maar zou het nu goed gaan?

Ik bel het UMCG en we mogen al snel komen voor een echo. Ook de verloskundige biedt ons een vroege echo waardoor we gauw meer zullen weten. Nog steeds houden we het stil en ik vind het erg moeilijk vertrouwen te hebben dat het goed komt.

Een week later struikel ik in het bos. Als ik vervolgens naar het toilet ga is het een en al bloed. In paniek roep ik Floris en we bellen de verloskundige. Die maakt zich totaal geen zorgen en vraagt om haar op de hoogte te houden hoe het verder gaat. Twee dagen later is er weer wat bloedverlies. Deze keer hou ik het niet meer vol en helemaal in paniek bel ik weer. Nu mogen we direct komen voor een echo. Er is een duidelijke embryo te zien maar nog geen hartslag. Dit is normaal op deze termijn maar dit beeld stelt iets gerust.

Een week later melden we ons in Groningen. Trillend van de zenuwen wachten we op de arts. De echo wordt gemaakt en zie daar, een prachtig hartje dat vele malen sneller klopt dan vorig jaar. Koffie met taart om het te vieren! We blijven het heel spannend vinden maar lichten nu wel wat meer familie in. Iedereen is super blij maar ook verrast dat we toch verder zijn gegaan.

De weken die volgen zijn erg pittig. Ik maak me veel zorgen en ben regelmatig in paniek. Gelukkig worden we heel goed in de gaten gehouden en wordt er wekelijks een echo gemaakt. De verloskundige neemt alle tijd en stelt mij keer op keer gerust.

Inmiddels ben ik ruim 11 weken zwanger. We hebben een druk dansende baby op de laatste echo gezien en we durven er in te geloven dat dit goed gaat komen. Het zal vast nog wel een paar keer spannend zijn maar dat mag. Inmiddels mag iedereen het weten, eind november verwachten wij een wonder.