Mama Fockelien

Al zes maanden mama, waar blijft toch de tijd! Alle cliche’s zijn waar, eigenlijk zijn ze nog een understatement.

Sam is absoluut het allermooiste wat mij ooit is overkomen. Ik zei pas nog tegen Floris; als iemand je toch kon beloven tijdens het traject dat dít je beloning is, dan is het zoveel beter voor te stellen. Al is dat natuurlijk niet altijd een gegeven, het zou wel enorm schelen.

Want hoe is het nou? Nu alles afgesloten is, ik grotendeels hersteld ben van de bevalling en het traject. Eigenlijk gaat het goed. Het besef dat Sam echt bij ons blijft en dat het goed met hem gaat is er en het vertrouwen dat wij als ouders het goed doen groeit met de dag. Sam loopt in veel dingen voor op zijn leeftijdsgenoten en is een vrolijk jongetje.

Sam kan inmiddels beide kanten oprollen, slaapt het liefst op zijn buik. Heeft al drie tanden, nummer vier komt er aan. Hij brabbelt er op los en is dol op groente en fruit.

Ik vond het in het begin een rare gewaarwording. Hier hebben we het allemaal voor gedaan natuurlijk maar je leeft jaren van afspraak naar afspraak. Als deze echo maar goed is, als de punctie maar lukt, als we een terugplaatsing hebben, als we een positieve test hebben, als de 20-weken echo goed is, als de bevalling goed gaat. En dan bam, ineens, je bent moeder en het is allemaal klaar. Niet meer elke dag wekkers voor injecties, een lege agenda en geen dokters meer. Heerlijk! Ook al is het een heel raar gevoel.

Dit betekent niet dat ik het vergeten ben. Bijna dagelijks schiet het nog door mijn hoofd wat een wonder het is, wat er allemaal gebeurt is en soms ook wat we hebben verloren. Al die dingen horen bij ons en ik merk dat door het delen van ons verhaal ik andere meiden een hart onder de riem kan steken of kan steunen. Ik vind het ontzettend leuk om meer bekendheid en begrip te creëeren over hoe het is om een traject door te gaan, om te delen als het mis gaat maar ook als het goed gaat.

Zoveel mooie contacten zijn ontstaan door het traject, vriendschappen dieper geworden en bovenal ons huwelijk en band met familie is sterker dan ooit. Het zal altijd onderdeel van ons zijn maar door er over te praten, te denken en te delen is het geen last. Het mag er zijn, het hoort erbij.

Het eerste half jaar is voorbij gevlogen! Door (dankzij) de Corona-crisis hebben we veel meer tijd als gezin thuis en hierdoor konden we extra veel tijd aan Sam besteden. Zo leer ik hem elke dag beter kennen en weet ik precies wat hij wel en niet leuk vind of nodig heeft. De onvoorwaardelijke liefde van en voor een kind is iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen. Op naar het volgende half jaar!