Mama Fockelien

Toen ik zwanger was van Sam, was ik er van overtuigd dat dit het was. We zouden Sam krijgen en dan was het klaar. Klaar met onderzoeken, prikken en dokters die ons hielpen.

Lichamelijk heb ik het nooit vervelend gevonden. De onderzoeken wen je aan, bloedprikken kan ik bijna zelf, injecteren als de beste en echo’s analyseren doen we samen. De artsen zijn lief en betrokken en het eind resultaat is fantastisch. Mentaal vond ik het echter moeilijk. De hoop, het verlangen naar een kind en alle teleurstelling die ook bij het IVF-ICSI traject hoort. Ook was er tijdens de zwangerschap van Sam een enorme angst, zou het wel goed komen, kregen we écht een gezond kind.

Maar hoe langer Sam er is, hoe meer het kriebelt of er toch nog een kans is op een broertje of zusje. Sam was onze enige kans dus terugvallen op een vriezer kan niet. Als we het willen dan beginnen we letterlijk weer bij start. In dit gekke jaar waarin we ineens veel meer tijd met elkaar hebben praten we er veel over. Moeten we dit wel doen? Kunnen we een traject doen en goede ouders voor Sam zijn? Is het niet te belastend voor ons als gezin? Wat als er weer zo’n angst komt? Moeten we niet gewoon blij zijn met wat we hebben?

Hoe langer we het er over hebben, hoe vaker we zeggen “wat als……”. Tot op een dag Floris zegt; ik wil me over een paar jaar eigenlijk niet afvragen of het ooit nog een keer gelukt zou zijn. En met die ene opmerking klikt er iets in mijn hoofd waardoor ik ook voel dat we het nog een keer moeten proberen.

Half september bel ik de huisarts om het hele proces in gang te zetten. Dit blijkt makkelijk en snel te kunnen. De huisarts stuurt door en binnen een week hebben we een brief van het UMCG. We zullen een telefonisch consult hebben met een van de artsen. Zij stelt enorm veel vragen; over ons, de zwangerschap, de bevalling, de wens. We kunnen eigenlijk meteen een plan maken en de eerste onderzoeken worden ingepland. We moeten ook allebei weer bloedprikken zodat ze een compleet beeld hebben.

De eerste stappen zijn zo snel gezet dat het gek en vertrouwt tegelijk voelt. We rijden naar het UMCG zoals zovaak maar deze keer met een extra passagier. We worden al gauw herkent op de afdeling en Sam maakt het zijn missie om iedereen in te pakken met zijn charme. Geroutineerd werken we ons lijstje af en rijden weer naar huis toe.

Een paar weken later belt onze favoriete arts. De gezelligste, grappigste, liefst van ze allemaal. Dit moet een teken zijn denken we allebei. En dat blijkt te kloppen, als ziet er goed uit. Nou ja goed…..het is natuurlijk nog slecht, maar voor ons doen goed, grapt de arts. Ze vraagt wat we gedacht hadden als startdatum en begint al snel te tellen. Hier moeten we haar toch even afremmen want ik begin met een nieuwe baan. We spreken af dat we ergens in 2021 gaan beginnen en binnen een week heb ik alle schema’s in huis.

Precies een jaar geleden kreeg ik een berichtje dat door het delen van ons verhaal diegene hoop had gekregen dat er meer manieren zijn om een kindje te krijgen. Berichtjes als deze zijn de reden dat ik ook deze reis weer zal delen, ik hoop dat jullie weer mee volgen en als er ook maar één iemand diezelfde hoop mag voelen ben ik meer dan blij.