Mama Fockelien

In december 2020 blijkt ineens dat Nederland tóch in een harde lockdown gaat. Mensen gaan masaal nog winkelen maar ik rij met Sam op de achterbank gauw naar Groningen. Het is niet bekend of de reguliere zorg afgeschaald gaat worden maar gezien mijn injecties beginnen in de lockdown wil ik de medicatie toch graag in huis hebben.
Het is een rare gewaarwording om de file voor Ikea te doorkruizen op weg naar de apotheek. Sam vindt het allemaal maar prachtig en roept constant “mama, kijk!”. Binnen in het UMCG blijkt de apotheek verhuisd, na enig zoeken hebben we het gevonden en wachten we op onze beurt. De apotheker komt met een grote koeltas aanlopen, dit is allemaal voor u, weet u hoe het moet? En heeft u nog een naaldencontainer? Ik hang alles aan de kinderwagen en we kunnen weer naar huis. Op weg naar de auto bewaakt Sam te tas, nooit gedacht dat dit zo’n bijzonder gezicht zou zijn.

Op 8 januari is het zo ver, de eerste naald mag er weer in. Een gekke gewaarwording en ik moet even denken hoe dit ook alweer ging. Het is een kant en klare spuit dus ik ben zo klaar. Als ik weer naar boven loop voelt het eigenlijk al weer normaal. We zijn er weer, we gaan er weer voor! Zo prik ik een poosje door, nog een paar dagen de pil erbij en dan kijk ik al uit naar de echo. Op 20 januari mag ik voor het eerst komen. Ook dit is gesneden koek en met gezonde spanning ga ik in de stoel zitten. Alles ziet er helemaal goed uit, dit is toch wel een geruststelling. Er is tenslotte de afgelopen jaren nogal wat gebeurd in die buik van mij. Dit betekent ook dat ik er nu Menopur bij ga prikken. Deze moet ik elke ochtend zelf mengen en daarna inspuiten. Ik bespreek dat ik de vorige keer het schema erg onduidelijk vond dus de arts legt alles nog een keer uit en ik maak aantekeningen. Er volgen nog aardig wat ritjes naar Groningen, mijn lichaam reageert iets langzamer dan de vorige keer waardoor ik een paar dagen langer moet prikken.
Ook nu mag ik in het weekend komen en zelf een keer met -5 op de thermometer op zondagochtend.

Op 2 februari is het zo ver, mijn laatste echo! Alles lijkt goed, ik mag nog één keer prikken en wordt dan gebeld over de datum en tijd van de punctie. ‘S middags belt de verpleegkundige, zij is quasi verontwaardigd omdat ze mij het hele traject niet gezien heeft. Ze is benieuwd hoe het met mij is en met Sam. Zo bijzonder dat mensen dat nog weten en opmerken, weer een teken hoe enorm iedereen meeleeft. Op 3 februari prik ik om exact 23:00 mijn Pregnyl er in. Dit medicijn zorgt ervoor dat je lichaam helemaal klaar is voor de punctie, het is van groot belang dat deze op tijd gezet wordt. Dankzij de wekker en meerdere appjes ging dit deze keer helemaal goed.

5 februari worden we om 9 uur verwacht, mijn moeder en Sam gaan mee. Ik mag na de punctie niet rijden in verband met de medicatie die ik krijg en zo hebben we meteen oppas voor Sam. Zij gaan gezellig wandelen en koffie drinken terwijl wij boven zitten. Ik begin erg zenuwachtig te worden, zou alles goed gaan, vinden ze wel genoeg eitjes en hoe gaat het verder. Gelukkig is onze lievelingsarts er weer en kunnen we meteen ontspannen in de behandelkamer. Na wat gedoe met het infuus kunnen we beginnen. De pijn valt mij mee tot het einde. één eierstok schiet weg dus ze moeten van twee kanten duwen om deze aan te prikken. Daarna zijn we gelukkig klaar en na een half uurtje mogen we naar huis. Mijn moeder neemt Sam mee naar huis zodat ik naar bed kan. ‘S avonds ben ik er weer helemaal bij, de spierpijn trekt met een paar dagen vanzelf weg.

Zondag 7 februari worden we wakker in een spierwitte wereld, er is enorm veel sneeuw gevallen en het wordt afgeraden de weg op te gaan. Na een paar sneeuwwandelingen is het moment eindelijk daar dat we gebeld worden door het ziekenhuis. YES de terugplaatsing gaat door!!! De volgende dag mogen we komen, deze keer blijft Sam thuis en gaat mijn vader mee in verband met de hevige sneeuwval. Aangekomen bij de behandelkamer blijkt ook nu weer onze lievelingsarts er te zijn. Ze zou vandaag afwezig zijn maar moest invallen, doordat we haar al zo lang kennen zien we ook aan haar gezicht dat er niet alleen positief nieuws is. Er is inderdaad een terugplaatsing maar van de 10 eicellen hebben ze 2 onbevrucht ingevroren, zijn er 3 embryo’s en is de rest helaas al afgevallen. Één embryo wordt teruggeplaatst en zij verwacht dat één het niet zal redden. Hoe het met de overgebleven zal gaan horen we later deze week.

Vol vertrouwen gaan we de wachtweken in, de twee weken die iedere lotgenoot kent en die je verder aan niemand écht kan uitleggen. Je leeft tussen hoop en vrees, je wil positief blijven maar niet overmoedig. Bereid jezelf voor op verdriet maar durft te hopen op geluk. In de eerste week horen we dat ook de andere embryo het niet gered heeft. Weer niks in de vriezer.
Ik voel vanalles deze weken en probeer heel positief te blijven, toch blijft de test wit. Na twee weken weten we het zeker dat dit niet gelukt is. De teller is terug naar 0.