Mama Fockelien

Het is moeilijk om een beslissing te maken. Aan de ene kant wil ik graag door maar ik ben ook bang voor teleurstelling. De hoop dat het mag lukken is er zeker maar de angst voor alle teleurstellingen en verdriet is ook sterk aanwezig.

De “wat als” vraag komt dagelijks voorbij. Wat als we nu stoppen, dan blijven we met zn drieën. Dan sluiten we het af en richten we op ons gezin zoals het nu is. Dan kunnen we ons huis veranderen, reizen plannen, naar de carrières kijken, niet meer bezig zijn met “wat als”. Maar als we besluiten om toch door te gaan, dan gaan we weer een rollercoaster in. Dan zullen we hard moeten knokken, dingen moeten laten, plannen op pauze zetten, maar misschien wel met als resultaat een kindje. Nog een keer zwanger mogen zijn, mogen bevallen en ons hart nog meer laten groeien.

De wens is zo groot en we voelen ons gesteund door het ziekenhuis. Zij hebben er vertrouwen in en denken dat het zeker zin heeft om de hoop nog niet op te geven. Natuurlijk mogen zij ons niet vertellen wat we moeten doen. Zij kunnen ook niet in de toekomst kijken of beloftes doen. We denken, overleggen, huilen en bidden. En dan…..breekt de zon door. Achter de wolken schijnt de zon. We gaan het doen. Nog een keer alles op alles.

In het diepste geheim, dat dan weer wel. We hopen zo toch te kunnen verrassen als het lukt en hoeven tegelijk niet constant uit te leggen waar we zijn en hoe het gaat. Mijn ouders lichten we in, die zullen als chauffeur en oppas helpen. Mijn planner en directe collega’s lichten we deels in zodat die rekening houden met afwezigheid. En mijn allerliefste vriendinnetjes. Wat zou ik zonder hen moeten.

Wel besluiten we meteen dat dit ook de laatste ronde zal zijn. Officieel mogen we van de verzekering nog één ronde na deze ronde doen. Drie puncties worden vergoed, ongeacht het aantal terugplaatsingen. Dit is bij de meeste verzekeringen zo. Door dit besluit houden we toch nog een beetje controle in dit hele gekke proces. Maar het is ook zelfbescherming. De afgelopen jaren hebben we heel veel van onszelf gevraagd, fysiek en mentaal, het is geen geheim dat zo’n traject invloed op alles in je leven heeft. Dit is de aller laatste, hierna zijn we op en klaar.

Dit alles bespreken we weer met onze lievelingsarts. Zij schrijft de pil voor en het liedje begint weer van voor af aan. De medicatie wordt deze keer thuisbezorgd. De koelkast is gauw gevuld. Op 22-06-21 gaat de eerste spuit weer in mijn buik.