En toen was daar ineens een gat. Na het eind gesprek kwam Sam zijn tweede verjaardag, daarna kwam zijn operatie, de Sint, de Kerstdagen en het nieuwe jaar. De trein kwam tot stilstand.
Ik wilde doorgaan, sterk zijn en niet teveel nadenken. Maar ik werd steeds vermoeider, duizelig en huilde om alles. Paniekaanvallen in de supermarkt die ik herkende van de zwangerschap. Na een algemene gezondheidscheck vraagt de assistente of het misschien wat mentaals kan zijn. Zij plant een gesprek met de huisarts. Eenmaal daar stort ik in, ik weet niet waarom, ik weet niet wat er gebeurt maar dat het niet goed gaat is duidelijk.
Oververmoeid, overprikkeld, traumaverwerking, rouw, burn-out, allemaal termen die deels passen en deels niet. Toegeven dat het niet goed gaat is absoluut niet mijn sterkste kant. En als het ondefinieerbaar is al helemaal niet. Maar toch weet ik dat hier iets mee gedaan moet worden.
Onze lieve dokter H had mij al gewaarschuwd in het eindgesprek maar toch voelt het gek dat het er nu zo inhakt. Ik ben toch gelukkig met Sammie? En ons gezin van drie is ook compleet? Er is juist meer rust dan de afgelopen zeven jaar. Maar die zeven jaren waren intens en die moeten verwerkt worden.
Lang getwijfeld of ik dit zou delen maar onze hele reis staat hierop, dit hoort er ook bij. Het komt allemaal wel goed, er is hulp en in plaats van altijd doorgaan moet ik nu even pauze nemen. Ontdekken wat ik leuk vind en waar ik energie uithaal buiten het fertiliteitstraject. En weer genieten van alle dingen die er wel zijn.
Mama Fockelien 
Geef een reactie