Mama Fockelien

Een jaar verder, we weten vandaag al een jaar dat er geen kindje meer komt. Dat we compleet zijn met drie, ongeacht de wens. Een jaar geleden deed ik mijn laatste zwangerschapstest ooit. Mijn eerste fancy test met een schermpje. De laatste die mij zou vertellen wat ik eigenlijk al wist. Een jaar geleden nam ik de laatste hormonen, borg ik de laatste spuit op. En belde voor het laatst de IVF poli.

Het was een gek jaar. Hoewel we deels zelf kozen om te stoppen betekende dat niet dat het een makkelijke of fijne keuze was. Het was een nodige keuze, om te blijven staan, om een leuke moeder te blijven, om samen verder te kunnen. Wat heb ik vaak gedacht, zullen we? Nog een keertje? Maar mijn verstand won het gelukkig altijd, niet doen. Daar waren niet alleen wij maar ook de artsen het over eens. Het is klaar. En toch kwam begin dit jaar de klap, ik wist niet meer hoe het moest, vooruit kijken. Niet meer tellen hoeveel dagen in een cyclus, wanneer te bellen, welke medicatie in welke hoeveelheid. De koelkastplank leeghouden, de koeltas in de auto. Maar ook niet dromen van een babykamer, van de schattigste kleertjes en de nieuwe kinderwagen.

Vooruit kijken, denken aan de toekomst met zn drie. Samen plannen maken, het huis op knappen, vakanties boeken en avonturen beleven. Ik wist even niet hoe het moest. Maar gelukkig was er hulp en man wat kan ik het iedereen aanbevelen. Praten over alles en niks en zo langzaam mezelf terug vinden, herontdekken wat ík wil en wie ik ben zonder traject. Want hoe zwaar het ook is, het geeft ook vastigheid.

Dus het kwam goed. We konden er weer op uit, ik schreef weer meer op de blog en op Instagram en voelde me weer mezelf worden. Of nee eigenlijk niet, een nieuwe versie! Natuurlijk zijn er nog moeilijke momenten, zwangerschapsaankondigingen vallen soms verkeerd, broertjes/zusjes die samen spelen, of gewoon een gevoel van gemis en jaloezie. En zeker ook de opmerkingen die mensen zo makkelijk maken. Maar het is ook goed zo, we hebben zoveel wél. Een prachtige zoon die we alle aandacht kunnen geven, waar we overal mee naar toe gaan en die alles heeft wat zijn hartje begeert en meer.

Het feit dat ik nog steeds regelmatig wordt aangesproken op ons verhaal, dat ik dit allemaal deel en hoeveel anderen er aan hebben maakt me super trots. Het is oke als er moeilijke momenten zijn, die horen erbij en mogen er zijn. Zoals op mijn arm staat, altijd meer hoop dan verdriet hebben, want het komt altijd allemaal goed. Ook al is dat niet altijd hoe je het zelf bedacht hebt. En ik weet zeker dat we nog heel veel fantastische avonturen tegemoet gaan, just the three of us.