Mama Fockelien

Ronde zes….daar zijn we weer. Hoewel we natuurlijk hoop proberen te houden voelt dit toch als een soort afsluiting.

We beschouwen dit wel als een bonusronde.

De eerste cyclus was afgebroken en toen heeft de arts besloten dat die niet mee telde. Dit is niet de normale gang van zaken maar gelukkig wordt alles genoteerd en mogen we toch verder.

De laatste keer gaat alles anders dan anders.

Ik merk dat ik er veel minder mee bezig ben en hoop maar dat dit een goed teken is.

Altijd is de punctie aan de linkerkant geweest maar nu groeit er zowaar iets aan de rechterkant. De laatste (en enige) andere keer dat dit zo was hadden we een embryo die niet gezond was dus ik hoop maar dat niet alle eitjes aan die kan zo ongezond zijn.

Na mijn laatste echo is het nog niet helemaal duidelijk of alles genoeg gegroeid is dus ik wordt smiddags gebeld.

Tussen twee afspraken op mijn werk door kan ik de telefoon aannemen en hoera! Ik mag de Pregnyll zetten ’s avonds om vervolgens twee dagen later de punctie te hebben.

De assistente zegt; Ik hoef jou niet te vertellen hoe belangrijk het is dat je dit op tijd prikt dus vanavond om 23u, succes!

Het is enorm belangrijk om deze prik precies op tijd te zetten omdat de punctie exact 36u later plaats vind, dit medicijn zorgt ervoor dat het eitje een laatste groeispurt krijgt. Duurt het te lang tot de punctie dan heb je het risico dat het eitje springt en is het te kort dan is die nog niet rijp.

Dit is mij al zovaak vertelt dat ik altijd een alarm in mijn telefoon zet en met millitaire precisie de tijd in de gaten houdt.

Altijd….behalve deze keer. Ik denk ik onthoud het wel. We gaan savonds op verjaardag bij een vriendinnetje en gek genoeg komt het niet één keer ter sprake dat we bijna weer een punctie hebben. Na een gezellige en vooral ontspannen avond komen we rond half elf thuis en duiken ons bed in. Nog even televisie kijken samen.

Rond half twaalf ga ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en terwijl ik de badkamer inloop overspoelt mij ineens een gevoel. IK BEN HET VERGETEN!!!

Ik roep Floris en ook hij heeft er geen seconde aan gedacht dat ik precies om 23u had moeten prikken. Floris rent naar beneden om de medicijnen uit de koeling te halen en ik kijk op de klok….23:42uur.

Even twijfelen we wat we moeten doen, toch maar doen? Of toch niet?

Toch maar wel lijkt ons het beste dus snel klaargemaakt en gezet. Volledig in paniek proberen te slapen en hopen dat het goedkomt.

De volgende ochtend bel ik direct om acht uur met het UMCG. De secretaresse moet enigszins lachen om mijn actie, nou zeg jij wist het toch allemaal? Gelukkig snapt ze mijn zorgen en stelt me gerust. De verpleging belt me later vandaag wat we nu moeten doen.

We blijken enorm veel geluk te hebben want de plek na mijn punctie is nog vrij dus we mogen een uur later dan gepland alsnog komen.

Bij de punctie moet ook de arts wel lachen dat uitgerekend deze keer alles zo anders gaat en dat ik het gewoon glad vergeten was. Ze doet de punctie en vind twee eicellen! Mocht het lukken gaan ze beide proberen te bevruchten.Twee dagen later de terugplaatsing, ook nu zijn we bijna te laat maar dan door files. Gelukkig op tijd aanwezig en er wordt een mooie embryo ingebracht. Helaas was de andere eicel net niet rijp en dus ook niet bevrucht. Dit had gelukkig niks met mijn medicatie foutje te maken.

De weken erna vliegen voorbij, we zijn er nog steeds niet echt mee bezig, maar helaas…na vijf dagen overtijd gaat het toch weer mis.

Ik bel het ziekenhuis en ook zij vinden het vreselijk dat het niet gelukt is.

Dit was het dan, MNC is een afgesloten hoofdstuk voor ons. We hebben nog een gesprek met onze arts die probeert ons hoop te geven voor het volgende traject.

We mogen in augustus komen voor een nieuwe instructie en het afhalen van de medicatie en dan hopelijk na de vakantie vol goede moed opnieuw beginnen.