Mama Fockelien

We zijn op de helft! Het klinkt al zo ver en toch heb ik niet het idee dat het heel snel gegaan is.

De eerste weken waren vooral angst en paniek. Doordat er meerdere bloedingen ontstonden maakte ik me zorgen. Eerste keer doordat ik struikelde, de tweede keer een voor mij onverklaarbaar moment. Achteraf bleek op de echo zichtbaar dat er een stukje van de vliezen losgekomen is van de baarmoederwand. Dit kan je vergelijken met een velletje dat je lostrekt en dan een beetje bloed.

Toch waren juist de momenten er om heen spannender. De vorige keer was er ook geen teken en toch ging het mis. Elke echo was weer spannend en emotioneel. Gelukkig heb ik het enorm getroffen met de verloskundige praktijk. Het hele team is zò lief en leeft mee. Ik mocht zo vaak bellen als ik wilde en kon extra controles krijgen om zeker te zijn dat alles goed gaat.

Het is ongelofelijk hoeveel mensen nog steeds met ons mee leven. Maar ook voor hen was het spannend….moeten we nou feliciteren? Of juist niet? Komt het wel goed? Hierdoor begon deze zwangerschap compleet anders dan de vorige. Ik durfde minder te kopen, minder te voelen en minder trots te zijn dat het gelukt was.

En toen volgde onze vakantie. We vertrokken naar onze favoriete bestemming, Las Vegas, om een week bij te komen. Normaal willen we altijd van alles zien en doen maar deze keer niet. We boekten prachtige hotels en deden vooral….niks! Lezen, youtube, dutjes en zwemmen. Even tijd met z’n twee en kleine Gup in mijn buik. We genoten van het mooie weer en de prachtige omgeving en voor het eerst voelde ik me echt zwanger.

Toen we terug kwamen was ik 17 weken zwanger en stond de geslachtsecho gepland. De verloskundige maakte een grapje dat we allebei blauw aan hadden. Totaal niet bewust maar we bleken het goed te hebben. Op die echo zagen wij onze zoon. Een bijzonder moment en ineens was alles echt. We zouden niet zomaar een baby krijgen, ik was niet zomaar in verwachting, nee over een paar maanden zullen wij ouders worden van een zoon.

Inmiddels is de 20 weken echo ook geweest. Wat een bijzondere echo is dat. Als vriendinnen die moesten doen vond ik het altijd heel spannend en interessant. Wat zien ze dan allemaal? En nu lag ik er ineens zelf. Ruim een half uur kijken naar onze mooie Gup waar alles op en aan blijkt te zitten. Meerdere keren schoot het door mijn hoofd, bizar dat dit allemaal gemaakt kan worden in een lab in het UMCG. En wat hebben ze het goed gedaan, een compleet kindje groeit keihard en helemaal volgens schema in mijn buik. Je ziet het aan de buitenkant alleen als je het weet maar het is toch echt zo.

Nog steeds is het af en toe onwerkelijk maar toch ook zo echt. De grote dingen zijn gekocht, verf en behang is uitgezocht. En wij hebben er nu ècht vertrouwen in. In november 2019 verwelkomen wij onze Gup.