Mama Fockelien

Vanaf 33 weken thuis zitten is niet helemaal zoals we het gepland hadden. Zeg maar gerust helemaal niet. Ik moet veel rusten om er voor te zorgen dat de zwangerschapsvergiftiging niet doorslaat.  Iedereen die mij kent weet dat dat niet echt iets voor mij is maar in het belang van Gup doe ik het toch maar.

Veel op de bank liggen, series kijken en tijdschriften lezen. Af en toe even wandelen om wat beweging te houden en heel soms een rondje over de hoofdstraat. Ik rond alle knutsel projectjes die ik bedacht had af en maak alle versiering voor in huis. Door de verhoogde bloeddruk kan ik me vaak moeilijk concentreren en ben ik snel moe. Er is dus duidelijk iets aan de hand.

Ondertussen elke week op controle bij de verloskundige om in de gaten te houden hoe Gup en ik het doen. De bloeddruk blijft verhoogd maar stabiliseert gelukkig wel. De grootste zorgen zijn geweken en ik hou me goed aan de regels. 

De 37 weken grens wordt gehaald en ik begin er naar uit te kijken dat kleine Gup geboren gaat worden. We hebben twee keer een schrik moment als ik ineens minder leven voel. Gup is normaal gesproken erg druk en ineens voel ik hem uren niet meer. De eerste keer mag ik in Bethesda komen er wordt een CTG gemaakt en de gynaecoloog doet onderzoeken. De tweede keer is ’s avonds waardoor we naar het ziekenhuis in Assen moeten. Het is daar erg druk dus we worden in een verloskamer gelegd…..ineens voelt het wel heel echt allemaal. Gelukkig is beide keren niks aan de hand en mogen we gewoon weer naar huis. 

In de 39ste week ben ik het behoorlijk zat. Thuis zitten geeft ruimte tot nadenken en dat is niet altijd heel fijn. Ik begin me zorgen te maken of alles wel goed gaat en of Gup de bevalling wel gaat overleven. Ook is het huis opgeruimd, kleertjes gewassen en ben ik het zat om niks te mogen doen.

Ik ga op controle op 18 november, na de controle komt een vriendin koffiedrinken en ik heb zin in de dag. Bij de controle bespreken we mijn angst en het gevoel van zat zijn. We maken een plan hoelang we afwachten en ik ben een stuk rustiger in mijn hoofd. Alleen nog even de bloeddruk meten en dan kan ik weer gaan. Mijn bloeddruk is ineens enorm hoog, ik moet even in de wachtkamer gaan zitten en dan opnieuw meten. Ik verwacht er zelf niet zo veel van omdat het elke keer gevallen is. Deze keer echter niet….de bloeddruk blijft stijgen en mijn nieren geven eiwitten af, een teken dat ze niet goed meer functioneren. 

Ik moet me binnen het uur in het ziekenhuis melden waar dan verder besloten zal worden wat we gaan doen. Ik rij naar huis en loop doelloos door mijn huis, een bizar idee dat als ik terug kom er een baby zal zijn. Mijn tas kan eindelijk mee en ik word opgenomen in het WZA.

We treffen een geweldige verloskundige die uitlegt wat er aan de hand is. De zwangerschapsvergiftiging heeft toch doorgezet. Gelukkig is mijn lever nog niet aangetast en omdat ik ruim 39 weken zwanger ben wordt besloten mij in te leiden. Ik krijg pillen om de baarmoedermond zachter te krijgen en dan zullen in de ochtend mijn vliezen gebroken worden. 

Floris mag ’s nachts niet blijven dus ik blijf alleen achter. Die nacht krijg ik enorme kramp, ik weet niet waar ik het moet zoeken. Volgens de verpleegkundige zijn dit absoluut geen weeën en moet ik proberen te slapen. Ik ben de hele nacht wakker en ’s ochtends hondsberoerd. Na het ontbijt komt alles er weer uit en ik ben blij als Floris weer terug is. De verloskundige komt voor controle en stelt vast dat ik al ruim 4cm ontsluiting heb. Het waren dus wel weeën en ik ben al goed op weg.

We mogen naar de weeën kamer en ook daar blijkt het allemaal snel te gaan. Na twee uur komt de verloskundige weer terug en blijk ik al bijna 8cm te hebben. Het personeel is verbaasd dat het zo snel gaat en ik nog zo helder ben zonder te klagen. Floris is een geweldige coach en samen zijn we eigenlijk heel relaxt. Mijn vliezen worden gebroken en we mogen meteen naar de verloskamer omdat het zo snel gaat. 

Daar aangekomen zwakken de weeën af. Ik ben moe en stil en wil eigenlijk alleen maar slapen. De verloskundige komt praten over pijnstilling en weeën opwekkers. Gelukkig hebben we hier van te voren goed over gepraat onderling, dus Floris beslist voor mij. Er worden twee infussen aangesloten en als ik de morfine voel kan ik eindelijk even mijn ogen dicht doen.

Het pompje werkt goed en ik kan ontspannen tussen de weeën door. Eten lukt nog niet, alleen af en toe een slokje ranja en een dextro. Twee uurtjes later is de ontsluiting volledig en mag er geperst worden. Na een kleine 40minuten ligt onze zoon op mijn borst. Het enige wat ik kan denken is; jij hoort bij ons. Zo had het altijd al moeten zijn. Intens gelukkig zijn wij met de geboorte van onze prachtige zoon Samuel. Geboren op 19.11.2019 om 17.01.