Mama Fockelien

Een paar dagen na de punctie mogen we terugkomen voor de terugplaatsing. We brengen Sammie weer naar Oma en rijden op ons gemak naar Groningen. Alles gaat helemaal goed. De embryo ziet er goed uit en alles gaat volgens het boekje. We staan binnen een half uur weer in de parkeergarage.

Omdat we voor het eerst in lange tijd met z’n tweetjes op pad zijn besluiten we te gaan lunchen op de terug weg. Even heerlijk met z’n twee op een terras fantaseren over wat er mogelijk komen gaat. Toch voelt het anders dan bij Sam, ik blijf positief maar ergens voelt mijn lijf al aan dat dit niet gaat lukken. Nog geen week later begint het bloedverlies, het is duidelijk niet goed en zelfs de hormonen houden dit niet meer tegen. Het is mislukt.

Zoals altijd ontvangen we na een paar dagen ook bericht over de andere embryo’s. Altijd zegt onze brief hetzelfde: we hebben 0 embryo’s in kunnen vriezen. Als ik de post open maken verwacht ik dat deze keer ook te lezen. Maar tot onze grote verbazing blijkt er toch 1 ingevroren te zijn! Er is dus toch nog een klein sprankje hoop. We mogen nog een keer terugplaatsen.

Natuurlijk gaat bij ons nooit iets zoals we plannen…de bedoeling is dat we gaan terugplaatsen in mijn eigen cyclus, die komt goed op gang dus we gaan er voor in september. Ik moet vaak komen voor een echo want mijn lichaam lijkt niet mee te werken. Dit geeft de nodige spanning waardoor er nog minder gebeurt in mijn buik. Na zeven echo’s besluiten we af te stoppen. Deze maand moeten we laten gaan, het is te onzeker om een goede terugplaatsing te kunnen doen.

Het hele plan moet nu worden aangepast. Want nog een keer een natuurlijke cyclus, dat kan ik mentaal niet aan. Ik mag dus eind september beginnen met nieuwe hormonen. Iedere dag 2 pillen en na een eerste goede echo komen daar 3 bij. Vijf keer per dag dus een alarm dat ik wat moet doen. Maar ik heb het er allemaal voor over om een goede terugplaatsing te kunnen krijgen.

Ineens is de dag daar…de aller aller aller laatste keer naar Groningen, de punctiekamer in met onze liefste verpleegkundige. Oh ja, zegt ze, er is een arts uit een ander ziekenhuis die meekijkt oke? We stappen de kamer in en zodra zij zich voorstelt sta ik aan de grond genageld. Hier, in de kamer waar we alle puncties en terugplaatsingen hadden, met ontelbare artsen, co-assistenten en verpleegkundigen, staat de gynaecoloog waar het allemaal mee begon. Zij gaf ons in oktober 2016 het slechte nieuws, dankzij haar mochten we naar het UMCG. Het kippenvel is bijna voelbaar, hoe kan deze cirkel zo rond komen.

De embryo wordt getoond op het scherm en zowel de verpleegkundige als Floris pakken mijn hand vast. Daar gaan we dan. De tranen stromen over mijn wangen, hoe sluiten we dit af. We lopen in stilte het ziekenhuis uit en houden elkaar vast.

Ook nu blijven we positief. We fantaseren over hoe het zal zijn om een zomerbaby te hebben. Ik scrol door Pinterestborden met babykamers. Ik voel me anders, anders dan bij andere terugplaatsingen. We zoeken afleiding en rusten veel. Dan overvalt mij ineens het test gevoel wat ik nog ken van Sam. Maar de test is wit. Ik moet nog een paar dagen wachten maar mijn gevoel wordt steeds minder sterk. Op de officiële testdatum knippert de Clearblue, ik bid en duim dat er toch een wonder gebeurt, maar het mag niet zo zijn. De test is duidelijk: Niet Zwanger.

En zo eindigt onze reis. Het is klaar, geen spuiten, geen hormonen, geen echo’s, geen dokters en geen puncties meer. Maar ook geen hoop, geen onzekerheid en geen kansen meer. Het is klaar. Het verdriet valt in alle heftigheid over ons heen. En zal de komende tijd verwerkt moeten worden. Het afsluiten van iets wat jaren ons leven beheerst heeft is niet zomaar gedaan. De definitief onvervulde tweede kinderwens. Met z’n drie de toekomst tegemoet, we weten niet wat die zal brengen maar met z’n drieën kunnen we alles aan.